Markaların ayırt edicilik niteliği, üzerinde kullanılacağı mal veya hizmetlerin özellikleri ile doğrudan ilişkilidir. Başka bir deyişle, bir marka, üzerinde kullanılacağı mal veya hizmetlerden uzaklaştıkça güçlü, bu mal veya hizmetlere yaklaştıkça ise zayıf olarak değerlendirilmektedir.
Dolayısıyla, bir mal veya hizmeti doğrudan tanımlayan işaretlerin ayırt ediciliği bulunmadığından marka olarak tescil edilebilmeleri mümkün değildir. Bununla birlikte kullanılacağı mal veya hizmeti çağrıştıran işaretler marka olarak tescil edilebilirler. Ne var ki bu şekilde oluşturulacak bir markanın ayırt edicilik niteliği zayıf olacağından, bu markayı seçen kişi, markasının benzerlerinin başkası tarafından kullanılmasına katlanmak zorunda kalacaktır.
Önceki markanın ayırt edici niteliğinin düşük olduğu durumlarda, küçük farklılıklarla dâhi markalar arasındaki karıştırılma ihtimalinin ortadan kaldırılması mümkündür. Neticede markaların örtüşmeyen bileşenlerinin benzerlikleri/farklılıkları ve ayırt edicilikleri ele alınarak sonuca gidilmelidir.
“İlk Derece Mahkemesi'nin yukarıda tarih ve sayısı belirtilen kararı ile dava konusu 2017/23115 Sayılı marka başvuru kapsamında reddine karar verilen 30. sınıfın tamamı ve 43. sınıftaki “Yiyecek ve içecek sağlanması hizmetleri” bakımından, davalının ret gerekçesi markaları ile ortak emtiayı içerdikleri, ancak markaların bütünsel açıdan karşılaştırmasında özellikle görsel ve fonetik açıdan, ortalama tüketici algısında, birbirlerinden yeterince farklılaştıkları, markaları meydana getiren sözcük unsurlarının kavramsal nitelikleri itibariyle son derece zayıf ibareler oldukları, davalının kullanım neticesinde ayırt edicilik kazandığını ortaya koyamadığı, bu nedenle tüketicilerin taraf markaları arasında 6769 Sayılı Sınai Mülkiyet Kanunu'nun 6. maddesinin birinci fıkrası anlamında bir ilişki kurmayacağı gerekçesi ile davanın kabulüne”
YARGITAY 11. HUKUK DAİRESİ E. 2024/3603 K. 2024/5814 T. 11.7.2024
